الإمام عليّ عليهالسلام :
ما كَثُرَ شَعرُ رَجُلٍ قَطُّ إلاّ قَلَّت شَهوَتُهُ .
امام على عليهالسلام :
موى هيچ مردى زياد نمىشود ، مگر آن كه شهوتش كاهش مىيابد .
------------------------------------------------------
رسول اللّه صلى الله عليه و آله و سلّم :
مَنِ استَطاعَ الباءَةَ فَليَتَزَوَّج ؛ فَإِنَّهُ أغَضُّ لِلبَصَرِ ، وأحصَنُ لِلفَرجِ ،
ومَن لَم يَستَطِع فَعَلَيهِ بِالصَّومِ ؛ فَإِنَّهُ لَهُ وِجاءٌ .
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلّم :
هر كس توان همسر گرفتن دارد ، همسر گيرد ؛ چرا كه بيشتر ، مايه فرو هِليدنِ چشمان، و نگهداشتن دامن است. هر كس هم توان
ندارد ، بر او باد روزه ؛ چرا كه داراى نوعى عقيمكنندگى است .
------------------------------------------------------
:
ما كَثُرَ شَعرُ رَجُلٍ قَطُّ إلاّ قَلَّت شَهوتُهُ .
امام على عليهالسلام :
موى هيچ مردى زياد نشود ، مگر آن كه شهوتش كاهش يابد .
------------------------------------------------------
الكافي عن محمّد بن يحيى رفعه :
جاءَ إلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله و سلّم رَجُلٌ فَقالَ : يا رَسولَ اللّهِ ، لَيسَ عِندي طَولٌ فَأَنكَحَ النِّساءَ ؛ فَإِلَيكَ أشكُو العُزوبِيَّةَ .
فَقالَ : وَفِّر شَعرَ جَسَدِكَ ، وأدِمِ الصِّيامَ .
فَفَعَلَ فَذَهَبَ ما بِهِ مِنَ الشَّبَقِ .
الكافى
- به نقل از محمّد بن يحيى ، در حديثى كه سندش را به معصوم عليهالسلام رسانْد -: مردى نزد پيامبر خدا آمد و گفت : اى پيامبر خدا! من توانايى مالى ندارم تا زنانى به همسرى گيرم . اينك از بىهمسرى به پيشگاه تو شكايت مىآورم .
فرمود : «موى بدنت را وا گذار تا فراوان شود و پيوسته نيز روزه بگير» .
او اين كار را انجام داد و چيرگىِ شهوت وى از ميان رفت .
------------------------------------------------------
المعجم الكبير عن ابن عبّاس :
شَكا رَجُلٌ إلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله و سلّم العُزوبَةَ ، فَقالَ : ألا أختَصى؟
فَقالَ : لا ، لَيسَ مِنّا مَن خَصى أوِ اختَصى ، ولكِن صُم ، ووَفِّر شَعرَ جَسَدِكَ .
المعجم الكبير
- به نقل از ابن عبّاس: مردى نزد پيامبر خدا ، از بىزنى اظهار ناراحتى كرد و گفت : آيا خود را اخته كنم؟
فرمود : «نه . كسى كه اخته باشد يا خود را اخته كند ، از ما نيست . روزه بدار و موى بدنت را وا گذار» .
------------------------------------------------------
الكافي عن حَنان بن سَدير :
دَخَلتُ عَلى أبي عَبدِ اللّهِ عليهالسلام وفي رِجلي نَعلٌ سَوداءُ .
فَقالَ : يا حَنانُ ، ما لَكَ ولِلسَّوداءِ؟ ! أما عَلِمتَ أنَّ فيها ثَلاثَ خِصالٍ : تُضَعِّفُ البَصَرَ ، وتُرخِي الذَّكَرَ ، وتورِثُ الهَمَّ؟ ومَعَ ذلِكَ مِن لِباسِ الجَبّارينَ .
قالَ : فَقُلتُ : فَما ألبَسُ مِنَ النِّعالِ؟
قالَ : عَلَيكَ بِالصَّفراءِ ؛ فَإِنَّ فيها ثَلاثَ خِصالٍ : تَجلُو البَصَرَ ، وتَشُدُّ الذَّكَرَ ، وتَدرَأُ الهَمَّ ، وهِيَ مَعَ ذلِكَ مِن لِباسِ النَّبِيِّينَ .
الكافى
- به نقل از حنان بن سَدير: در حالى كه كفش سياه پوشيده بودم ، بر امام صادق عليهالسلام وارد شدم .
فرمود : «اى حنان! تو را به رنگ سياه ، چه كار؟! آيا نمىدانى كه در آن ، سه ويژگى است : ديده را ضعيف مىكند ، آلت را سست مىسازد ، و پيرى مىآورد و افزون بر اين ، جامه جبّاران است؟» .
گفتم : پس چه پاىافزارى بپوشم؟
فرمود : «بر تو باد زرد ؛ چرا كه در آن ، سه ويژگى است : ديده را جلا مىدهد ، آلت را استحكام مىبخشد ، و اندوه را از انسان دور مىكند و افزون بر اين ، از جامههاى پيامبران است» .