الإمامُ الباقرُ عليهالسلام- لجابرِ بنِ يزيدَ الجُعفيِّ :
واعلَمْ بأنّكَ
لا تكونُ لنا وَلِيّا حتّى لَوِ اجتَمعَ علَيكَ أهلُ مِصرِكَ وقالوا : إنّكَ
رجُلُ سَوءٍ لَم يَحزُنْكَ ذلكَ ، ولَو قالوا : إنّكَ رجُلٌ صالِحٌ لَم يَسُرَّكَ
ذلكَ ، ولكنِ اعرِضْ نَفسَكَ على كِتابِ اللّه ؛ فإن كنتَ سالِكا سَبيلَهُ ، زاهِدا في تَزهِيدِهِ ، راغِبا في تَرغيبهِ ،
خائفا مِن تَخويفِهِ ، فاثبُتْ وأبشِرْ ، فإنّهُ لا يَضُرُّكَ ما قيلَ فيكَ ، وإن كنتَ مُبائنا للقُرآنِ فماذا الّذي يَغُرُّكَ مِن
نَفسِكَ ؟!
امام باقر عليهالسلام
- به جابر بن يزيد جعفى- : و بدان كه تو دوست (و پيرو) ما نيستى مگر آن گاه كه اگر همه همشهريانت بر ضدّ تو همداستان شوند و بگويند : تو مرد بدى هستى ، اين سخن تو را اندوهگين نسازد و اگر بگويند : تو مرد خوبى هستى ، اين سخن شادمانت نگرداند . بلكه خودت را با قرآن بسنج ، اگر پوينده راه آن بودى و به آنچه به بىاعتنايى بدان فراخوانده است بىاعتنا و به آنچه بدان ترغيب كرده است راغب بودى ، پس پايدارى كن و خوش باش ؛ زيرا كه آنچه درباره تو گفته شده به تو زيانى نرساند و امّا اگر از قرآن جدا بودى ، چرا بايد فريب حرفهاى مردم را بخورى ؟.